Ab Baars

time to do my lions

Wig 17

Ab Baars Solo ‘time to do my lions’ (Wig 17, 2010)

(...) His work has always been smart and marked by meticulous care, but as he’s aged he’s increasingly channeled his ideas into concentrated, perfectly pitched excursions that focus on specific notions without wasted notes.
--Peter Margasak, Downbeat **** February 2011

(…) The playing is assured and methodical throughout: these are distinct pieces conceived with intention and it’s great to hear Baars in such a bareboned setting.
--Kurt Gottschalk NY City Jazz Record March 2011

(...) Dit soloconcert, opgenomen in het Bimhuis in 2008, getuigt van een weergaloze puurheid en expressie. (...) Zijn prestatie mag zonder blozen naast de solo creaties van Steve Lacy staan, zonder daar maar enigzins op te lijken. Baars hoeft nergens de mosterd te halen. Hij vertelt hoogst persoonlijk. Zijn blaasinstrumenten worden in zijn handen uiterst plastisch en dat geeft muziek van de wereld: hoogst menselijk en onbesmet door de jazzgeschiedenis of wat daar vaak uit voortvloeit. Hoedje af en een buiging.
--Chris Joris Jazzmozaïek 2010/4

(...) Wo bleiben da die Unbeugsamen, die Träumer mit dem unverbesserlichen Freiheitsdrang, an der Grenze, auf der Kippe, nach wie vor nicht satt, nicht am Ziel, risicobereit und auf der Suche? Der 1955 geborene Holländer Ab Baars ist so einer, der das Beste aus der Avantgarde der 60er hinüber rettet und weiter entwickelt in Zeiten der Beliebigkeit und der Relativismen. Kompromisslos spielt er Saxophon, Klarinette und Shakuhachi. (...) Da bekennt sich einer zu sich selbst, zur befreinden Kraft der Musik, zur Klarheit, zur Reflexion, zur Verletzlichkeit und zum Unfertigen der Utopie.
--Tobias Böcker Jazzpodium 2010

Japanese artist Hokusai drew a lion every morrning to ward of anger. Ab Baars’s earliest solo saxophone recordings often seemed to give in to rage. This is a calmer and more personal set, influenced by recent work with violist partner Ig Henneman. She’s the dedicatee of “Ritratto Del Mare A Anzio”, taken on clarinet, as is the title piece. The tenor playing is still flayed down to the sinew, but the line has clarity and direction now. He uses the big horn for a tribute to Watazumi Doso, admitting that playing the straight bamboo flute has profoundly changed his sax playing. The shakuhachi pieces are scarcely idiomatic, but they’re effective, and it’s all satisfyingly of a piece.
--Brian Morton, The Wire, November 2010

(...) Overigens zijn alle tien de stukken op ‘time to do my lions’ opgedragen aan mensen en plekken die voor hem een bron van inspiratie zijn. (…) De componist/improvisator speelt ze met een diepgang en rijpheid die indrukwekkend mag worden genoemd.
--Herman te Loo www.jazzflits.nl 8/16

In ultima analisi il disco testimonia in poco meno di cinquanta minuti l'incredibile plasticità della musica di Baars, talmente unica e personale che lo stesso Mengelberg, per parlarne, usa definire “Ab Music” (la musica di Ab) e niente altro.
(...) Angolare e ambiguo quanto basta. E non c'è davvero altro da dire se non riportare la citazione (tratta da Anne Carson) che sigilla il CD: ”La rabbia è una amara serratura. Ma la puoi aprire”.
--Vittorio Albani allaboutjazzitaly nov 2010