Ab Baars Trio & Ken Vandermark

Goofy June Bug

Wig 15

There’s nothing vague about this set with Chicago-based multireedist Ken Vandermark, who has blogged at lenght about the process that led up to its recording. Rather than fly the ringer into town and run straight into the studio, they rehearsed the material and toured it around Europe for a month before tracking it. The outcome is more than an hour of deeply considered, boldly played music that covers a lot of ground, from harmonically severe chamber pieces to droll, swinging workouts.
The composing is split between Vandermark and Baars, with one group improvisation that functions as a coda. Both men have clearly thought about how to make the most of the band’s collective abilities. The recurring themes and episodic structure of Vandermark’s “Losing Ground” are similar to pieces he’s brought to his quintet, but here he has left openings that allow the bass and drums to debate at lenght issues of texture, density and time. Midway through, Baars’ clarinet cuts through their tangle like a scalpel, exposing the contours of his compatriot’s extrapolations, but Vandermark’s tenor closes the tune with a simple balladic statement that brings the material’s latent lyricism to the surface. Baars, on the other hand, lobs a fat, slow pitch to Vandermark on the title tune, whose emphatic rhyhtms bring out his bluesy side. Predictably, he connects in satisfying fashion. But even better is drummer Martin van Duynhoven’s brief, brute bash of a solo, with its sophisticated metrical subdivisions. This is a peak performance by a crew of seasoned veteran’s, and one of the better records I’ve heard this year.
--Bill Meyer Down Beat October 2008

Zowel Baars als Vandermark (met drie eigen composities) brengen genoeg structuur in hun composities aan om voldoende houvast te hebben. In de improvisatie is duidelijk hoe goed de muzikanten van het trio en Vandermark naar elkaar luisteren. Van Duynhoven voelt feilloos aan waar een accent in een saxofoontirade gaat vallen en benadrukt dit met een enkele slag op een tom. De Joode weet op tijd een stuk te keren door van een druk geplukte partij over te stappen naar een smekend gestreken begeleiding.
Met een totale lengte van meer dan 70 minuten is dit een behoorlijk lange CD. Razendknap hoe de muzikanten de spanning toch vast weten te houden, zeker in een nummer van twaalf minuten zoals het rustige Losing Ground maar hier komt dan ook een heel arsenaal aan speltechnieken van alle muzikanten voorbij.
--Mischa Bekkers Jazzenzo

Het kwartet van ‘Goofy June Bug’ klinkt bijzonder hecht, en absoluut niet als trio + gast. Het is volstrekt duidelijk waarom Baars Vandermark uitnodigde. Ze delen een gevoel voor de Amerikaanse én Europese traditie (beiden zijn grote Ellington-, maar ook Strawinsky-liefhebbers), hebben een enorm dynamiekscala tot hun beschikking (van fluisterzacht tot Ayler-achtige uitbarstingen) en hebben een aantal zelfde helden, waaronder Chicago-veteraan Von Freeman en Sun Ra-tenorist John Gilmore. Aan die laatste is het stuk ‘Honest John’ opgedragen, waarmee na het verstilde ‘Straws’ de cd flink los knettert. Met die twee nummers is de toon voor de gehele plaat behoorlijk gezet, want het kwartet zorgt voor een peilloze diepgang, waarbij tomeloze energie en rauwheid een even belangrijke plaats innemen als tederheid en schoonheid. Zo horen we de twee tenoren tegelijk door ‘Then He Whirled About’ heen denderen, maar ook de twee klarinetten een ontroerende bewerking van een madrigaal van de middeleeuwse componist Gesualdo brengen in ‘Prince of Venosa’. De Joode en Van Duynhoven zijn de sensitieve medemuzikanten die Baars en Vandermark ondersteunen, opporren of aanvullen, al naar gelang nodig is. Solistisch zijn ze ook nog eens buitengemeen sterk, zoals te horen is in het sublieme strijkwerk van De Joode in ‘Losing Ground’ en de subtiel gestemde trommels van Van Duynhoven in het titelstuk. Dat laatste ontleent zijn aanstekelijke groove aan het ritme van een frase uit een gedicht van de Amerikaanse dichter Philip Whalen: ‘Goofy june-bug forgotten poet morning stomp’.
--Herman te Loo JazzFlits 2 juni 2008

Ici tout commence par une histoire de légèreté et de gaieté, une vérité des sons qui ne sera pas démentie jusqu’à la fin ; Ouverture sans chichi à la musique de l’autre, un exercice que le trio est habitué à mener avec générosité. Ici tout particulièrement, la rencontre de deux clarinettistes et ténors aurait pu laisser libre cours au narcissisme des petites différences, il n’en est rien. La similitude des instruments donne l’occasion d’un merveilleux jeu de résonances et d’assonances. Et si la tradition jazzistique des duels d’instrumentistes montre parfois le bout de son nez, il s’agit plutôt ici de rebondir l’un sur l’autre dans un rapport de concurrence sans but fixe. La pièce prend ainsi des couleurs et des formes inimaginables, fruits de la conjugaison des fantaisies. Le seul à s’en enchanter est l’auditeur, les musiciens sont trop occupés à le faire pour s’en soucier. Atmosphère d’intense concentration donc, « silence on compose » aurait-on pu écrire sur la porte du studio. Un pierre très blanche dans le jardin de ces musiciens.
--Noël Tachet Improjazz August 2008

Ab Baars is a major figure in the Dutch jazz scene, having played with Misha Mengelberg and Han Bennink in their Instant Composers Pool for more than 25 years. Ken Vandermark has been the driving organizational force behind the fertile jazz community of Chicago for the better part of the last two decades, leading any number of bands and bringing together improvisers in the City of Wind with like-minded players throughout Europe and Scandinavia.
So in spite of Baars being ten years older than his American partner, this pairing is as comfortable as a reunion of grade school classmates. Recorded live at Amsterdam's Bimhuis at tour's end, Goofy June Bug finds both men splitting their time between tenor saxophone and clarinet (backed by Baars' regular rhythm section of Wilbert de Joode and Martin van Duynhoven) and both honor each other's musical traditions: Baars' compositions are as likely to carry a '60s free jazz influence as Vandermark's are to contain European classical elements.
Baars' Stravinsky-inspired “Straws” puts him on clarinet while Vandermark whispers so softly on tenor it only sounds like the black horn. Vandermark's “Memory Moves Forward” takes the volume down yet another notch, as he switches to clarinet and Baars brings out a shakuhachi (Japanese wood flute). Meanwhile, “Waltz Four Monk” finds the pair trying to out-gruff each other over a crooked staggering beat and the interplay on “Then He Whirled About” is downright bruising. This symbiotic doppleganging, however, is best embodied by the title track. Written by Baars, Vandermark turns it into one of his own as he spins characteristically repeated riffs that unfurl into rough-hewn solos, the Dutchman commenting in the background like a proud older brother.
--Jeff Stockton AllAboutJazz.com September 2008

Vu le passage récent de ces deux musiciens à nos festivals et la sortie toute fraîche de cet enregistrement, un mot s’impose sur cette nouveauté. L’un et l’autre, pour ceux qui ne le sauraient pas, sont des saxos ténors de pointe, mais jouent également de la clarinette, le Hollandais Baars se servant aussi du shakuhachi. Bénéficiant de l’appui d’une rythmique de béton (Wilbert de Joode, contrebasse, et Maarten van Duynhoven, batterie), notre tandem de souffleurs ne se livre pas ici à un de ces duels épiques de saxos rageurs. Bien au contraire, il y a beaucoup de subtilité et de nuances dynamiques dans ce généreux programme musical de 11 plages étalées sur plus de 71 minutes. Pourtant, ils savent aussi se laisser aller par moments, par exemple dans Loosing Ground, mais cela relève plutôt de l’exception que de la règle. Ce disque aux climats variés réussit à maintenir l’intérêt en dépit de sa longue durée. Comme Vandermark fait ses tours régulièrement chez nous et que son comparse n’est pas étranger à notre ville, parions qu’on aura la chance de les voir ensemble un de ces jours (du moins, c’est à souhaiter).
--Marc Chénard La scena musicale (CA)

Sono passati anche dalle nostre parti, lo scorso anno, pochi giorni prima della registrazione in Olanda di questo disco [di quella bella serata inserita nella programmazione della Scuola popolare di musica Ivan Illich di Bologna ci ha riferito Libero Farnè: clicca qui per leggere la recensione] Ab Baars e Ken Vandermark, in un quartetto completato dalla consueta ritmica del trio del clarinettista olandese, quella formata dal batterista Martin van Duynhoven e dal contrabbassista Wilbert de Joode
Un disco pensoso e costruito con grande profondità, che si apre con “Straws” e “Honest John”, due omaggi di Baars rispettivamente a Stravinskij e a John Gilmore, e nei quali i temi consentono un'architettura dubbiosa e interlocutrice, più che assertiva. C'è anche un tema apertamente dedicato a Monk, autore che già nei primi giorni chicagoani dell'amicizia tra Baars e Vandermark aveva svolto una funzione di perno linguistico, ma c'è soprattutto una costante tensione a che il suono del gruppo [che ha nel contrabbasso di De Joode un elemento di trattenuto camerismo tale da non permettere quasi mai alla musica di esplodere nelle sue visceralità] sia organismo flessibile e dalle sottili mutevolezze. Troviamo così il madrigale alieno di “Prince of Venosa” [anche Gesualdo arriva ai nostri attraverso Stravinskij] e la presenza dello shakuhachi in un paio di occasioni, una persistente tensione drammatica che prende le mosse da suoni lunghi per perdere progressivamente le proprie certezze nel corso degli assoli. Potevano giocarsi la carta dell'incontro sorridente e prevedibile, giocare a fare i freemen navigati con strizzatine d'occhio: Baars e Vandermark scelgono invece di dialogare sulla costruzione, e, nonostante il disco possa sembrare a un primo ascolto, poco accattivante, fanno decisamente centro!
--Enrico Bettinello italia.allaboutjazz 01 September 2008